Iedereen heeft wel eens spontane, leuke, ontmoetingen met een onbekende. Vandaag had ik zo een ontmoeting met een man van 89 jaar oud, zijn naam is Wim. Lees mijn verhaal en de wijsheden die mij werden verteld.
Het begon op donderdag 18 augustus. Ik was in Bussum om reisvaccinaties te laten zetten door de GGD. Voor mijn lunch was ik in het centrum van Bussum. Na het eten ging ik op een bankje zitten rond de fontein bij het oude ‘Hema-plein’. Links van mij kwam een ouder echtpaar zitten met een ijsje. Natuurlijk wenste ik ze ‘eet smakelijk’, zoals Mexicanen, met hun eetcultuur, elkaar ook altijd ‘buen provecho’ wensen. Ik vind dit een mooie laagdrempelige manier om tegen anderen iets aardigs te zeggen.
Na een aantal minuten kwam een oude man, langzaam, aangelopen met rollator. Het echtpaar links van mij kende de man. Ze spraken Wim al aan en de vrouw wilde plaats maken op het bankje. Wim sloeg het aanbod af, want hij wilde 20 meter verderop onder de parasol in de schaduw zitten. Omdat ik op het bankje naast het echtpaar zat kon ik het gesprek goed volgen, en zo kreeg ik ook oogcontact met Wim. Ik zei op een vrijblijvende manier dat hij meer dan welkom is om er ook bij te zitten. Ik hoorde Wim niet antwoorden, maar hij liep voor mij langs en ging op het bankje rechts van mij zitten. Zo ontstond ons gesprek.
Het exacte chronologische verloop van ons gesprek is er bij mij ingeschoten, maar Wim vertelde mij over zijn leeftijd en hoe meerdere van zijn broers en zussen (uit een gezin van 8 kinderen) ook rond zijn leeftijd, hoog in de 80 en begin 90 zitten. Hoe hij op zichzelf woont en wekelijks een 30-jarige Duitse mantelzorgster ontvangt, waarmee hij (we grapten) wél in het Nederlands mee kan praten. Ook kwam ter sprake hoe zijn broers en zussen niks van die ‘mof’ moet hebben. Het deed mij toch wel goed dat Wim, ondanks zijn hoge leeftijd en generatiegenoten, liefdevol over de Duitse dame vertelde. En hoe de man van het echtpaar links van mij grapte over hoe het met Wim zijn vriendin gaat -knipoog-. Door zijn leeftijd kwamen ook een aantal wijsheden van Wim ter sprake. Wat volgens hem het belangrijkst is, is het hebben van zelfkennis en zelfspot. Daarnaast moet je ook altijd blijven leren en kun je ook altijd leren van iedereen, zo zei hij. Ik vertelde Wim dat ik graag naar hem luister en we (mensen) soms vaker naar ouderen zouden moeten luisteren. Zoveel verhalen, zoveel ervaringen, zoveel gezien door bijna een eeuw geleefd te hebben.
Wim vertelde mij in zijn leven alleen spijt te hebben van dat hij geen kinderen heeft. Zoals ik Wim aanhoorde vind hij het mooi om te zien hoe zijn broers en zussen de kinderen en kleinkinderen op visite krijgen. Dat hij dat zelf wel een beetje mist. Wim is qua relatiestatus singel en dat gedurende zijn leven ook vooral bewust geweest, voor zover ik begreep.
Ook hierin lees ik een mooi les, in wat voor vreugde familie en een gezin voor een mens kan betekenen.
Natuurlijk vertelde ook iets over mijzelf. Over mijn afgelopen reizen naar Mexico en Guatemale, en de toekomstige reis naar Zuidoost Azië. Hij moedigde mijn reizen aan en zei dat hij zo een reislust en nieuwgierigheid ook bij zijn 30-jarige mantelverzorgster ziet, die nu al 5 jaar in Nederland woont. Wim vertelde mij hoe hij vroeger als kind nog de oorlog meemaakte en als 14-jarige van school ging. Hoe hij van zijn vader op de boerderij moest komen helpen en van boerderij naar boerderij ging om werk te verrichten. Later omvatte het werk ook nog het snijden van rietstengels. Ergens gedurende zijn loopbaan heeft hij ook voor Ballast Nedam gewerkt. Dat zal rond de jaren 70 zijn geweest, want dat was ook het moment dat hij zijn Dudok stijl flat (Nieuwe ‘s-Gravelandse weg) in Bussum voor 145.000 Gulden heeft gekocht (nu 300.000 Euro waard). De geschiedenis van Wim laat wel zien hoe, wellicht makkelijk, mijn generatiegenoten het hebben en hoe we blij mogen zijn met de kansen die we krijgen en de vrijheid die we hebben.
Ondanks het harde werk dat Wim in zijn leven heeft geleverd, zat hij er als een actieve en gezonde man bij. Hij is 89-jaar oud en kan nog zelfstandig lopen en wonen. Van zijn linker klompvoet -voet die naar binnen staat sinds kind zijn- heeft hij zover ik kon zien en horen geen last. Ook zijn gehoor of zicht was uitstekend te zijn. Er was geen reden voor mij om langzamer of harder te spreken dan normaal. Een mooi rolmodel om zelf ook zo gezond die leeftijd te bereiken en niet “achter de geraniums of in een bejaardentehuis te zitten” zoals Wim zei.
Op gegeven ogenblik besloot Wim om door te gaan naar het terras. Hij wenste mij een fijne dag, veel geluk en hij zei dat ik er wel kom, dit op basis van wat ik hem heb verteld over mijn reizen en mijn kijk het leven. Wim was opgestaan en gaf mij een ‘fistbump’ als gedag.
Dat Wim mij met een vuist gedag zei zat mij niet lekker. Sinds het verschijnen van corona is iedereen een vuist gaan gebruiken als begroeting, maar dat was voor mij niet hoe dit afscheid had moeten zijn. Het voelde onpersoonlijk en niet verbonden.
Ongeveer 10 minuten nadat Wim naar het terras was gegaan, besloot ik zelf ook ook weer door te gaan. Ik liep langs Wim en zei tegen hem dat ik hem graag een echt handdruk gaf. Mijn zachte toetsenbordhandjes verdwenen in de ferme handdruk die Wim mij gaf. Een goede stevige handdruk, zo benadrukte Wim nog even, terwijl hij iets harder in mijn hand kneep – haha- . Voordat ik weg liep en gedag zei, sloot Wim af door nog eens te zeggen: jij gaat er wel komen. Ik zie aan jou ogen dat je oprecht en eerlijk bent. Ze zeggen niet voor niets: “de ogen zijn de spiegels van de ziel. Ik hoop dat je in de toekomst nog eens terugdenkt aan mij en dit gesprek.”
Nou, Wim, ik denk zeker terug aan onze ontmoeting en gesprek. Hierbij vereeuwig ik jou, en ons gesprek op het internet. Dat het ook anderen mag inspireren tot een open houding, nieuwsgierigheid en een goed gesprek met een onbekende.