Soms is het delen van een verhaal ook de moeite waard. Daarom deel ik deze mooie ervaring over hoe een simpel woord als ‘proost’ al een gesprek starten of uitlokken.
Ontmoeting met een vreemde
Afgelopen zondag reisde ik met de trein terug naar huis na in Denemarken en Duitsland te zijn geweest. Tijdens mijn overstap in Amsterdam kwam ik met backpacks en vouwfiets aan op perron 4b waar de trein naar Utrecht vanaf zou vertrekken. Ik stond 3 meter van een man, leeftijd begin 60, die lekker een pilsje zat te drinken. Lekker man. Geniet ervan. (De afbeelding boven deze blog is ter illustratie en dat is dus niet de man of de alcohol die ik tegen ben gekomen.)
Na een simpele proost kwam een gesprek op gang. Hij was blij dat Ajax die dag met 5-0 van Vitesse had gewonnen. Ik was blij dat ik mijn laatste trein naar huis zou pakken. Tijdens ons gesprek kwam de trein en door de drukte kwamen we op een verschillende plek te zitten. Jammer, want ik had graag nog blijven luisteren.
Op station Amstel stapten een hoop mensen uit en kwam de tweezits naast hem vrij. Hij wuifde even dat er plek is. Ik besloot niet te blijven zitten, want dan zou ik toch de rest van de reis naar mijn telefoon turen. Dus ik verplaatste mij en mijn backpacks naar zijn kant en kwam naast hem te zitten.
Een luisterend oor
Niet veel later was ik een levensverhaal rijker. Deze man is een harde werker uit het oosten van het land. Heeft een val in een liftschacht (2x 7 meter) overleefd en tilde 50 kilo zware koppelingen op tijdens zijn ploegendiensten, nog voordat de Arbo bestond. Een weduwnaar… van een Molukse vrouw die in de jaren 50 naar Nederland kwam. De komende jaren hoopt hij naar de Molukken te verhuizen. Het warme klimaat maakt de pijn en stijfheid van zijn artrose een stuk dragelijker. Hij heeft daar (schoon)familie en een woning, dus de overstap is niet lastig. Alleen corona houdt hem nog tegen.
In de tussentijd naderde station Utrecht. Ons gesprek had nog langer kunnen duren, maar soms is het goed dat de tijd beperkt is. Dat maakt ons bewust van wat we hebben.
Zelf de touwtjes in handen
Ons gesprek bevestigde voor mij dat we zelf moeten bepalen wat we doen en waar we gelukkig van worden. Dat we zelf invloed hebben op de randvoorwaarden die we nodig hebben om (extra) gelukkig te worden of eerder van onze oude (en jonge!?) dag te genieten.
Hopelijk kan deze man snel zijn reis – naar het oosten – starten.